Να σου κάνω μια αγκαλιά να περάσουν όλα;

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί στα 3 χρόνια συγκατοίκησης με τον κορονοϊό ήμασταν πιο νευρικοί, ευέξαπτοι, πονούσαμε περισσότερο, φοβόμασταν περισσότερο και γενικώς δεν περνούσαμε και πολύ καλά…

Όλοι έχουμε το προφανές στο μυαλό μας. Περιοριστικά μέτρα, καραντίνες, διαμάχες για τα εμβόλια, θεωρίες συνομωσίας κλπ κλπ. Ένα πολύ σημαντικό όμως κομμάτι αυτού του παζλ είναι η έλλειψη της ανθρώπινης επαφής. Φοβόμασταν να έρθουμε κοντά με τον άλλον, να τον αγγίξουμε, μερικές φορές ακόμα και να του μιλήσουμε… Και κάπου εκεί σταμάτησαν και οι αγκαλιές… Αυτές οι αγκαλιές που έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μας από ότι νομίζουμε. Αυτές οι αγκαλιές που μας συντροφεύουν από την κοιλιά της μαμάς μας και σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας είναι εκεί σαν ένα φυσικό αναλγητικό και ηρεμιστικό όταν πονάμε, όταν φοβόμαστε, όταν είμαστε αγχωμένοι.

Και είναι όντως φυσικό αναλγητικό και ηρεμιστικό και αυτό οφείλεται στην ωκυτοκίνη ή αλλιώς την ορμόνη της αγκαλιάς, της επαφής, της αγάπης. Από τη στιγμή που θα μπει σε λειτουργία όλα αρχίζουν να μοιάζουν καλύτερα. Μειώνεται το στρες, γινόμαστε πιο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, απομακρύνονται οι πόνοι, όσο και αν ακούγεται περίεργο ενισχύεται το ανοσοποιητικό μας σύστημα και η λίστα συνεχίζεται...

Δεν έχει σημασία ποιον ή τι αγκαλιάζουμε. Μπορεί να είναι κάποιος οικείος μας, το έτερον ήμισυ, ο σκύλος μας, η γάτα μας ή οποιοδήποτε άλλο κατοικίδιο έχουμε, ακόμα και ένα δέντρο ή τον εαυτό μας. Υπάρχει όμως μια αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τα οφέλη της: η αγκαλιά να είναι επιθυμητή και αληθινή.

Εμπρός λοιπόν… Τι περιμένετε;;;;;